28 dagen in februari is een persoonlijk fotoproject, waarbij ik de alledaagse dingen des leven fotografeer, met de nadruk op mijn kinderen Johannes en Myrte, met behulp van om het even welk apparaat dat foto’s maakt ….
… met in dit geval een iPhone 4G.
Je kan niet vroeg genoeg met cultuur en cultuur opvoeding beginnen. Kinderen zuigen alle informatie die ze voorgeschoteld krijgen – mits af en toe wat stimulatie – als een spons op, iets wat je op latere leeftijd steeds meer moeite kost.
Zo gaat Myrte al anderhalf jaar elke zaterdag ochtend (om 9h alstublieft) naar de academie om er te leren tekenen (dezelfde academie als waar ik, jaren terug, toen de dieren nog konden praten, fotokunst ben begonnen …. en uiteindelijk gehaald heb).
Een van de werkjes die ze maakte is deel van een grote tentoonstelling die tegenwoordig aan het SLAC in Leuven loopt en zeker de moeite waard is. Fier als een gieter troonde ze me mee naar haar kunstwerk en die van haar klasje, en om me helemaal te laten geloven dat het wel degelijk haar werkje was, toonde ze me haar naam op het lijstje van “kunstenaars” …. Ik weet niet goed wie het meest fier van ons beide was.
Van het kunstwerkje van Myrte Doom naar de opening van de tentoonstelling van Luc Tuymans zijn retrospectieve is maar een kleine stap, temeer omdat ik zelf deze keer aangenaam verrast was om te zien hoe een foto, of beter een reproductie van een werk van Luc Tuymans dat ik gefotografeerd heb, in’t groot voor één van de ramen van de Bozar hing (u zou eens moeten weten hoe groot dit schilderij in het echt is ….). Het betreft het eerste beeld dat ik ooit eens, op een zonnige weekdag in Oostende bij een privé verzamelaar ben gaan fotograferen, correctie, reproduceren, in opdracht van Luc Tuymans. Omdat mijn vrouw, mijn kinderen en mijn schoonouders bij mij waren, kon ik het niet nalaten te vertellen dat het een beeld was dat geschoten heb. En ik weet ook niet wie het meest fier was ….
Uiteindelijk waren we niet in de Bozar om naar Luc zijn retrospectieve te gaan kijken – wat we eigenlijk wel zouden willen gaan doen binnenkort – maar omdat er een kinderconcert georganiseerd was waar we ons voor ingeschreven hadden. Le carnaval des animaux, in ‘t Frans (sorry Bart, maar we vinden interculturaliteit wel belangrijk) heeft onze bengels (en ouders en grootouders) wel kunnen bekoren.
In het treinritje terug naar huis kreeg ik plots concurrentie van mijn bloedeigen vrouw, die ook wat foto’s van onze kindjes begon te maken. Schande! Broodroof!
Soit, omdat we die dag nog niet genoeg cultuur opgesnoven hadden zijn we dan maar met z’n allen ‘s avonds naar CC Den Blank gegaan waar er een voorstelling was van “De Bende van Vlieg”. Dankzij een cadeautje van mijn lieve petekindje konden we eerst gaan smullen bij de smulvlieg, om daarna een dansvoorstelling bij te wonen. En hoewel het al na bedtijd was, kon het de kinderen meer dan bekoren.
En waar een iPhone niet allemaal goed voor is, je kan er namelijk een foto maken terwijl je op het scherm kan zien welke foto je maakt. In dit geval, de Doomkes …..
Foto’s verwijderd op vraag van de kinderen – 31/05/2017 . ‘t Heeft lang geduurd … 🙂
