Een jonge danser. Zo noem ik haar. Met alle respect.
Dansen, het is iets wat iedereen kan. In theorie althans. Wat met je lichaam wat bewegen, op het ritme van de muziek (of uit de maat, zoals velen wel durven doen), dat kunnen de meesten onder ons wel.
Dat je je daarbij figuurlijk (en voor een stuk ook letterlijk) bloot geeft, is niet velen gegeven. Dansen is een prachtige vorm van expressie. En tevens heb je er veel kracht, energie en doorzettingsvermogen voor nodig. Want zoals Shauni danst, dans je niet zomaar. Daar heeft ze jaren voor geoefend – elke week opnieuw. Het danseresje uit mijn straat, noemde ik ze al wel eens gekscherend. Maar steeds met respect.
‘t Is inderdaad niet iets dat ik goed kan. Mijn grote gestalte heeft daar waarschijnlijk iets mee te maken. En het feit dat ik het nooit geleerd heb. Mijn talenten liggen volgens mij op een ander vlak.
Maar net zoals voor muziekanten heb ik voor dansers (en alle mensen die op een podium in “ding” doen) een grenzeloos respect. Het is fantastisch om te zien dat er mensen zijn, zoals Shauni, die voor hun passie gaan. Die geloven dat ze kunnen doen wat ze echt graag doen.
Want hoeveel mensen zeggen niet dat hun droom niet iets is dat ze professioneel kunnen doen. Hoeveel mensen denken dat hun hobby nooit hun beroep kan worden. Hoeveel mensen gaan tegen hun zin gaan werken en ontplooien niet het talent dat ze hebben. Uit schrik om niet “aan de bak” te komen. Uit schrik om er niet van te kunnen leven.
Daarom zijn er mensen zoals Shauni. Mensen die gewoon hun hart volgen. In hunzelf geloven. En keihard doen waar ze zich goed bij voelen.
Respect.
