Meestal weet je op voorhand dat je een cover mag gaan fotograferen. De redactie belt je dan op met de, voor een fotograaf als muziek in de oren klinkende vraag: “zou je voor ons een foto willen maken van X Y of Z, en liefst in een vertikaal formaat, want het is voor de cover”.
Euh, ja, graag zelfs. ‘k Zal zelfs meer zeggen, je mag me daar elke dag voor bellen.
Nee, alle gekheid op een stokje, bij zo’n bericht juich je toch stilletjes omdat een coverfoto eigenlijk een beetje het uitstalraam is van de betreffende publicatie.
Bij het fotograferen van onderstaand portret echter wist ik absoluut niet dat het zou eindigen op de eerste pagina van het magazine. Niet dat het op zich een verschil had gemaakt bij de opnamen, maar ik was vast en zeker eens stukje zenuwachtiger geweest had ik geweten dat het voor “la une” ging dienen.
En kijk, blijkbaar was de foto dan toch goed genoeg om – tot mijn grote verbazing en blijdschap – op de eerste pagina!
Niettemin, de foto is gemaakt op een donkere en regenachtige woensdag avond, in een piepklein huisje. De geportretteerde heb ik met een flits door paraplu belicht, terwijl de achtergrond belicht is met een flits met CTO filter (je krijgt de indruk dat er een lampje staat. Er staat daar idd ook een lampje, maar dat licht ervan zou je nooit op de foto zien. Vandaar de flits). Nikon D3s, Nikkor 85mm. Flitsen aangestuurd met het Nikon CLS systeem.
Verder in het magazine werd een ander beeld uit dezelfde fotosessie gebruikt in het artikel op de binnenpagina’s.
En how, daar staat nog een portretje in … gemaakt in putje winter, bij een – jawel – knolselderboer. En zo weet ik weer dat knolselder een delicatesse is in Japan.
